Strona:PL Stefan Żeromski - Popioły 03.djvu/184

 — I nie masz zamiaru umierać?
 — Ani myślę.
 — A jakże się ma twoja tkliwa rana?
 — Wcale dobrze.
 — Teraz będziesz spał, czy nie?
 — Nie będę spał, panie generale.
 — Napewno?
 — Napewno, panie generale.
 — Słuchaj-że rycerzu. Rozkazy do marszu wyda szef sztabu, a ja się zdrzemnę jeszcze do świtu. Pojmujesz, co mówię? Zdrzemnę się do świtu. Jak tylko zacznie szarzeć, obudzisz mię. Obudzisz?
 — Obudzę, panie generale.
 — Namyśl się. Bo gdybyś miał zasnąć...
 — Obudzę, panie generale!
 Sokolnicki rzucił się na łóżko, Rafał postanowił korzystać ze sposobności i robić karyerę. Rzekł tedy śmiało:
 — Panie generale, racz mię wysłuchać.
 — Tylko prędzej, prędzej!
 — Pozwól mi towarzyszyć sobie w tej ekspedycyi.
 — W charakterze?
 — W charakterze... w charakterze...
 — Prędzej!
 — W charakterze... poprostu podporucznika à la suite.
 — Nie mam do tego prawa i nie znam takiej rangi. Jestem tylko generałem brygady, a ty rannym oficerkiem. Jak zostanę naczelnym wodzem in partibus infidelium, nie zapomnę, żeśmy spali pod jedną kołdrą.