Strona:PL Stefan Żeromski-Pomyłki 101.jpg

 Spostrzegł, że ma na sobie inną suknię, niż podczas wieczoru. Poprosił ją, żeby usiadła.
 — Proszę pana... Pokój Emieljanowa mieści się przy tymsamym korytarzu. Jeżeli zobaczył, żem tu weszła, zabije nas oboje.
 — Jeżeli oboje, to drobiazg.
 — Mąż...
 — Mąż będzie strzelał do zastrzelonych przez Emieljanowa. To już doprawdy bagatela.
 — Czy wie pan, po co przyszłam.
 — Pani jest tak mądra, tak przewidująca, że napewno cel tej wizyty jest ważny.
 — Niech pan zgadnie.
 — Gdybym nie zgadł, gdyby powód przyjścia pani był inny, niż myślę, to powinienem sam się zastrzelić. Nie będę zgadywał.
 — Co pan tutaj robił, zanim przyszłam?
 — Słyszałem najprzecudniejsze melodye.
 — Przeszkodziłam panu.
 — Wśród najcudniejszych melodyi zobaczyłem panią, jako pieśń nad pieśniami.
 — To komplement.
 — Nie mówię pani nigdy komplementów. Pani wie, że to najszczersza prawda.
 — Żeby nie zepsuć całości kompozycyi, już idę.
 — Zrobi mi pani wielką krzywdę. Nie trzeba było przychodzić. Ale przyjść i odejść...
 — Trzeba odejść.
 — Czy pan Szczebieniew, — mąż, — czeka na panią?
 — Mąż? Pan Szczebieniew? Mówi pan rzeczy nadzwyczaj zabawne.