Strona:PL Stefan Żeromski-Pomyłki 084.jpg

 — Monsieur Fosca, monsieur Emieljanow... — rzekła pani Zinaida.
 Ernesto potoczył oczyma i spostrzegł, że mąż gospodyni, stojąc nieco z boku, przypatruje się osobom, zgromadzonym w tym pokoju, z wyrazem nieopisanej ironii. Zdawało się, że lada chwila zaniesie się od śmiechu. Na wargach jego czaił się uśmiech złośliwy i jakby zdyszany od rozpędu w szyderstwie. Młody człowiek, nazwany Emieljanowem, skłonił się Ernestowi zdaleka. Zaraz też, bokiem do niego zwrócony, zaczął półgłosem rozmawiać z mężem Zinaidy w niezrozumiałym rosyjskim języku.
 Zinaida przeszła do sąsiedniego salonu i skinieniem głowy poprosiła za sobą trzech mężczyzn. Salon był duży, pusty, błyszczący. Stołki i sofki empirowe, pokryte różowym atłasem, stały tam, istne niemowy, wzdłuż ścian niepokalanie białych.
 — Kto to jest ten piegowaty pan? — zapytał Fosca
 — Właściciel tej willi, Emieljanow.
 — Co to za jeden? Co on tu robi?
 — Jakto — co robi? Nic nie robi. To milioner, może nawet miliarder, członek naszego poselstwa, tutaj w Rzymie.
 — Kocha się, oczywiście, w pani? — zapytał ze śmiechem.
 — Skądże to takie przypuszczenie?
 — Przecie to widać.
 — Być może... — bąknęła, wydymając wargi.
 — Skądże taka pogarda?
 — Bo cóżby mnie mogła obchodzić miłość takiego indyczego jaja, gdyby mię nawet swemi amorami obdarzało.
 — Więc w pani może się kochać tylko piękny człowiek?