Strona:PL Stefan Żeromski-Pomyłki 071.jpg

 — Nic nie rozumiem!... — rzekła w strapieniu.
 — Otóż — było tak, pani. Istotnie, zapatrzyłem się — i zrobiłem skandal.
 — Pamiętam, oczywiście! Ale skandalu... żadnego nie przypominam sobie! Jaki skandal?
 Fosca obejrzał się na wszystkie strony, w obawie, czy nikt nie podsłuchuje, i mruknął w zaufaniu.
 — Zagapiłem się na panią i puściłem na skrzypcach drugi raz tensam głos, który już dawno poszedł sobie do licha. Zaraz mię też wylali. To pani wina!
 — Nic o tem nie wiedziałam! Pierwsze słyszę! — zawołała z najgłębszem zmartwieniem.
 — Pewnie! Bo i skąd mogła pani wiedzieć...
 — Ale to istotnie moja wina! Ja jestem winna! Pamiętam, pamiętam! Ja pierwsza zaczęłam i ja jestem winna!
 Obydwoje parsknęli śmiechem. Lecz cudzoziemka wnet spoważniała.
 — Panie, to nie może być, żeby pan przezemnie tracił posadę. To nie może być żadną miarą!
 — A, łatwo to powiedzieć...
 — Więc co robić?
 — Ej — a cóż robić? Nic. Cóż to panią obchodzi?
 — Jakto, co mię obchodzi! Tak być nie może!
 — Proszę pani, — o czem też tu rozprawiamy...
 — Nie i nie! Moja wina, — sam pan przyznał.
 — Takem sobie powiedział, ot, żeby panią oświecić.
 — To bardzo dobrze, że mi pan powiedział.
 Fosca uśmiechnął się z męczeńską ironią.
 — Dobrze, niby dla czego?
 — Coś trzeba na to poradzić! Tak być nie może!