Strona:PL Stefan Żeromski-Pomyłki 070.jpg

uśmiechać. Zrobił to właściwie z nałogu, z głupoty, czy dla ratowania się z tej zawikłanej sytuacyi! — licho go wie! Jeszcze chwila i ukłonił się z elegancyą skrzypka drugiej klasy. Uszczęśliwiona odpowiedziała skinieniem głowy. Wtedy już nie było rady: klamka zapadła. Podszedł bliżej i przemówił ochrypłym głosem, a włoską francuszczyzną.
 — Chcę pani złożyć podziękowanie za pozbawienie mię posady.
 — Pozbawienie posady? Ja... pana... posady — rzekła w zdumieniu, najdoskonalszą francuszczyzną, jaką Ernesto Fosca słyszał kiedykolwiek na Apenińskim półwyspie.
 — Tak jest, pani!
 — Jakże to mogło się stać? Jak? Kiedy?
 — Przecie pani była dwa miesiące temu w filharmonii tutejszej, na koncercie sobotnim. Graliśmy Czajkowskiego i Wagnera. Szedł «Tannhäuser».
 Uśmiechnęła się rozkosznie, tak rozkosznie, iż Ernesto nie żałował głupstw, których tego dnia tyle już napalił.
 — Pamięta pan jednak, że wtedy byłam w filharmonii!...
 — Jeszczeby też! Nigdy ten dzień nie wyjdzie mi z pamięci! Nigdy!
 — Doprawdy? — zagadnęła, rumieniąc się, barwiąc się wszystka od fali krwi, aż jej twarz, odsłonięta szyja i zarysy ramion przybrały barwę pentelikońskiego marmuru.
 — Tak jest, pani! Nigdy ten dzień nie wyjdzie mi z pamięci, bo wtedy właśnie dostałem dymisję.
 Sposępniała, zbielała, jakby ją północny śnieg owiał i zmroził.