Ta strona została przepisana.
lub słowem, które rzeknie, niepomna na ciebie.
Co rzecze, mnie natychmiast donieś. — Idzie. — Ona!
(do Korasmina)
Pójdź, przyjacielu wierny.
SCENA II.
ZAIRA, FATIMA, NIEWOLNIK.
ZAIRA
Któż mnie to przyzywa?
W tej męce, w której żyję, któż chce myśl mą dźwigać?
Bramy wszędy zamknione. — Czyżby się udało? —
Czy brat mój przyszedł do mnie, wiedziony przez Boga
tajemnemi przejściami? — — Niewolnik nieznany...
NIEWOLNIK
Oto pismo, — — a mojej zawierzysz wierności.
ZAIRA
Podaj.
FATIMA (ręce składa we trwodze)
ZAIRA (do Niewolnika)
Chcę z tobą mówić.
FATIMA (do Niewolnika)
Oddal się, bądź gotów.
SCENA III.
ZAIRA, FATIMA.
ZAIRA (przeczytawszy)
Czytaj pismo; — powiadaj, co ja mam uczynić?
Chciałabym słuchać, co brat mi rozkaże...
