Strona:PL Stanisław Przybyszewski-Mocny człowiek 198.jpeg

z ciała, i z obrzydzeniem rzucić gdzieś na środek pokoju...
 To ona! ona wgrzebała swoje ostre palce w jego ciało — widziała to, jak w jasnowidzeniu, te ostre, drapieżne palce kota.
 Wszystkiemi siłami zapanowała nad sobą — dreszcze nienawiści przeczołgiwały się przez nią całą, zacięła zęby, a w mózgu zapanowała jakaś jasna, białym mrozem ścięta noc.
 Znowu posłyszała, jak przez mgłę pijane oklaski, wstała, zatoczyła się: Bielecki pochwycił ją.
 — Łusiu! Co ci się stało? Może ci słabo?
 Spojrzała na niego — objął ją delikatnie i wpatrywał się w nią z troskliwą czułością.
 — Nie — nie — nie! Chodź, siądźmy tam. —
 Poprowadził ją do kanapy w rogu ściany.
 — Co ci jest? — pytał zaniepokojony.
 — Ale mówiłam ci, że nic, zupełnie nic...
 Oczy jej przejrzały, wświdrowała je w Karską. Nie była w stanie jednej myśli pochwycić, tylko jakieś bezdenne uczucie nienawiści, zemsty, chciwej zazdrości rozsadzało jej mózg, oddech zapierało.
 — To ona, ona cię wtedy podrapała?
 — O czem ty mówisz?
 — Te znaki na twojem ramieniu — kiedym cię pytała, skąd się to wzięło, nie wiedziałeś, co