Strona:PL Stanisław Przybyszewski-Mocny człowiek 191.jpeg

na chwilę mogła się ośmielić, robić mu jakieś przeszkody na jego drodze?!
 Zerwała się, podeszła do niego, odciągnęła go na bok — wspięła się na palcach do jego ucha — i z drżącą rozkoszą szeptała:
 — Mój mężu!
 Spojrzał na nią zdziwiony; zaskoczyło go to, ale tylko na błysk sekundy:
 — Moja jedyna ty!
 — Powiedz mi żono!
 — Żono!
 — Raz jeszcze —
 — Żono, żono, żono, — powtarzał jej do ucha i pocałował ją w błyszczące, czarne włosy.
 Poprzez jej ramię spojrzał w stronę Karskiej:
 Siedziała na kanapie, przechylona naprzód, w ręku, opartym łokciem na kolanie, trzymała kieliszek szampana, ustami dotykała brzeżku szkła, a oczy, uśmiechnięte — szyderczo? — nie wiedział dobrze — były w nich wlepione.
 Bystrzej jeszcze spojrzał.
 Nie! to było spojrzenie porozumiewawcze, — spojrzenie? ostroga raczej.
 — Chodź na chwilkę do nas — Łusia pociągnęła go na kanapę i siadła obok Karskiej.
 — Nalej! — trzymała próżny kieliszek w ręku. — Ach! jak to dobrze, że cię namówiłam, żebyśmy tu przyszli — dawno już nie było tak wesoło.