Strona:PL Stanisław Przybyszewski-Mocny człowiek 185.jpeg

 A teraz nagle obudziło się w niej pragnienie, by posiąść Henryka, by jej tylko przynależał, by cały świat szanował ją, jako jego żonę, a nie jako przygodną kochankę. — Ho, ho, jakie to piękne w literaturze: kochanka! A w życiu plugawione, bezczeszczone, poniewierane. —
 Gorycz w niej zbierała:
 Przed żoną z czcią i pokorą się słaniają, a czyjaś kochanka — oho: dla wszystkich suką, którą psiarstwo obwąchuje.
 Przebiegł ją dreszcz wstrętu, a równocześnie uczuła wdzięczność dla tej obcej kobiety, która ją żoną Henryka nazwała, jej miłość i oddanie mianem żony uświęciła.
 Bielecki śledził uważnie zbliżenie się obydwóch kobiet, ujrzał przyjazne oczy Łusi, i uśmiechnął się zadowolony.
 Ktoś go trącił.
 Obejrzał się zniecierpliwiony: na chwilkę spokoju mu nie dawano!
 — A! to ty, Borsuk — wstał uradowany.
 — Masz chwileczkę czasu dla mnie?
 — Ależ owszem.
 — To chodź do mojego stolika.
 — Siądź tu z nami.
 — Nie, nie — ty wiesz, ja nie piję, ja tych ludzi wszystkich nie znam — małą chwileczkę tylko...
 Bielecki siadł z nim razem w kącie.