Strona:PL Stanisław Przybyszewski-Mocny człowiek 183.jpeg

 Chwilę się zaniepokoił — zawahał, a potem wstał od stołu i podszedł do Karskiej.
 Wyciągnęła do niego rękę.
 — Serdecznie się ucieszyłam tryumfem pańskim...
 — Dajmy temu spokój, nie bierzesz mi za złe? — szepnął.
 — Co? to? żeś się pan nie pokazywał? Ależ głupstwo...
 Bielecki spojrzał jej głęboko w oczy. Porozumieli się.
 — Czy wolno panią poprosić do naszego stołu?
 — Owszem. Ciekawam bardzo poznać pannę Łucyę.
 Bielecki odzyskał całą swobodę, podprowadził ją do stołu, przy któym gospodarzył tymczasem z wielką werwą i gościnnością Kotowicz.
 Po kilkakrotnych kolejkach nastrój był już bardzo ożywiony. Karską, powabną przedstawicielkę płci słabszej, powitano ogólną radością.
 Łusia spojrzała na nią nieufnie — sama nie wiedziała dlaczego, ale zrobiła jej obok siebie miejsce.
 Karska zdążyła pochwycić jej spojrzenie.
 — Bardzo się cieszę, że wreszcie mam sposobność panią poznać — mówiła to z swobodną prostotą — Borsuk tyle mi o pani opowiadał...
 — Borsuk, ach tak! — Łusia odetchnęła