Strona:PL Stanisław Przybyszewski-Mocny człowiek 123.jpeg

przygotowany, a jednak, gdy nagle to imię posłyszał, uczuł we wnętrzu drżenie.
 — Łusia? — powtórzył — to rozdział sam dla siebie, ale już zamknięty...
 — Wczoraj was widziałam — nigdy serdeczniej i bliżej, i dziwnie właśnie, w tak krótkim czasie po pogrzebie Górskiego... Widziałam ją wtedy, jak się skryła na cmentarzu za drzewem i zanosiła się od płaczu.
 — Bardzo możliwe. Jej dusza zachwaszczona sentymentem. W żaden sposób tego wyplenić nie mogłem... Pewno wcale nad śmiercią Górskiego nie płakała. Rozczulała się po prostu sama nad sobą.
 — Dlaczego?
 — Widocznie nie może się z tem pogodzić, co ty we mnie pięknem nazywasz, śnią się jej jeszcze kwitnące pola rodzinnej wioski, kościołek na górze, siwe włosy tatusia, stroskana twarz mamusi — och! och! Jeżeli umiesz grać na fortepianie, to zagraj sobie »souvenir de ma chaumière« i »Prière d’une Vierge«, niezrównanej, nie dość jeszcze przez naszą twardą, cyniczną duszę docenionej Bandarzewskiej — a wtedy zrozumiesz, dlaczego Łusia płakała na pogrzebie Górskiego...
 Podniecił się nagle.
 — Tyleś mi mówiła o mnie, pozwól, że ja o tobie coś powiem... Ty zdajesz się nie być