Strona:PL Stanisław Przybyszewski-Mocny człowiek 102.jpeg

 — Nie, przeciwnie — spojrzała na niego wyzywająco.
 — Zapuściłem wędkę w duszę pani, bo chciałem panią poznać...
 — Zabawne, bo w tej chwili to samo zrobiłam...
 — I co?
 — Zdaje się, że to całkiem niepotrzebne.
 Nic nie odpowiedział, tylko ich oczy schwyciły się z dziwnem, zimnem pragnieniem.
 Wyciągnąła milcząco swoją drapieżną rękę — i jak oślizgły wąż wsunęła się jej wąska dłoń pod mankiet, rękaw marynarki i koszuli, ujęła jego ramię i wpiła ostre paznokcie w nagie ciało...
 Syknął z bólu.
 — Boli? — spytała cicho.
 — Nie! — ujrzał jej oczy, takie, jakie je Borsuk namalował: złe, chciwe, przewrotne i zimne.
 — Jeszcze nie? — Wpijała coraz głębiej ostrze paznokci w ciało jego przedramienia.
 — Słodko? — pytała.
 Schwycił ją za rękę, przegiął w tył i szarpnął nagle ku sobie.
 — O mało co, a byłbym cię zwalił ze stołka, wybacz... — roześmiał się głuchym, cynicznym śmiechem.
 — O mało co, a byłabym się paznokciami do kości dobrała.