Strona:PL Stanisław Przybyszewski-Mocny człowiek 095.jpeg

człowieka — powiedziała to swobodnie z lekkim uśmiechem.
 Bielecki skłonił się.
 — Ja nie jestem tu obcym, my się dawno z Borsukiem znamy — tylko tak się fatalnie złożyło, że już prawie od roku się nie widzieliśmy.
 I w tej samej chwili skrzyżowały się ich spojrzenia.
 W jednej sekundzie obrzuciła Bieleckiego oczyma i uśmiechnęła się przyjaźnie.
 I on się uśmiechnął, jakby do dawnej znajomej.
 — Przed chwilą podziwiałem portret pani...
 — Prawda, że dobry?
 — Fatalny, całkiem chybiony — mruczał Borsuk — dziś zobaczyłem mnóstwo błędów...
 Patrzał uważnie na Karską bystremi, zimnemi oczyma, jakiemi się ogląda martwy przedmiot zbytku, a nie żywą istotę.
 Patrzy na nią, jak sportsman na klacz wyścigową, pomyślał cynicznie i uśmiechnął się.
 W lot pochwyciła jego uśmiech — natarczywe wpatrywanie się w nią Borsuka zniecierpliwiło ją nagle.
 — Cóż pan tak wlepia we mnie oczy?
 Borsuk zmieszał się.
 — Niech to tylko Panią nie denerwuje... ja chciałem tylko popatrzeć świeżemi oczyma