Strona:PL Stanisław Przybyszewski-Mocny człowiek 084.jpeg

ześliznął się, jak wąż, po poręczy wschodów na dół.
 — Jaki przezorny! — pomyślała — nawet torby nie zapomniał.
 Zapadła na chwilę w nawpół senne majaczenie — położyła głowę na piersi Górskiego.
 »Żegnam cię, głowo święta w cierniowej koronie...« — śpiewała jej dusza rozpaczną, beznadziejną pieśń »Gorzkich żalów« w Wielki Piątek.
 Z jaką żarliwością całowała wtedy wszystkie pięć ran żelaznego, pozłacanego Chrystusa, rozpiętego na drewnianym krzyżu!... Kiedy — kiedy to było?
 Jęknęła — zamajaczył jej się dom rodzinny — ojciec, matka, bracia, siostry...
 — O, o! — skomlała i wkuliła się w siebie.
 Przepadło — przepadło!
 Zerwała się!
 Teraz wszystkiemi siłami musi się bronić. Byle tylko przytomności nie stracić... Była tak wyczerpana tą straszną nocą, że słaniała się na wszystkie strony.
 — Nie poddawaj się — szeptała do siebie — zbierz resztę sił; teraz musisz być silną, mocną. Zrobił cię panią — mocną być musisz, by móc zapanować...
 Odruchem poprawiła włosy, nałożyła kape-