Strona:PL Stanisław Przybyszewski-Mocny człowiek 045.jpeg

się jej z jakiejś dalekiej gwiazdy przypatrywał.
 — Niech pani nie płacze. Po co? na co? Przecież to wszystko takie głupie, nędzne, małe, i wie pani, niech pani wybaczy, ale mnie żaden płacz nie wzrusza... Nad czem pani płacze? Zwichnięte życie? Ha, ha, ha! — jakie to śmieszne! Przecież życie to tylko głupie, idyotyczne preludyum... — urwał, nie chciał o swej głębokiej tajemnicy mówić.
 — Panią wielka piękność oczekuje, trzeba tylko do niej dojrzeć... Nie płacz pani, dajmy temu spokój...
 Ucichła.
 Szli długo obok siebie w milczeniu.
 — Panie, panie — szepnęła błagalnie.
 — Mów mi ty.
 — Nie mogę, jesteś zbyt dla mnie wielki i święty...
 — Jeszcze nie.
 — Panie!
 — Cicho, cicho...
 Górski zasłuchał się w siebie.
 Nagle zmiarkował, że szła pokorna i wystraszona kilka kroków za nim.
 — Chodź tu ze mną.
 Wziął jej rękę i wsunął pod swoje ramię.
 — A jednak nie zdołał mi duszy zniszczyć — mówiła szybko i namiętnie. — Wszystkiemi si-