Strona:PL Stanisław Jachowicz,Ignacy Kraszewski-Bajki i powiastki 107.jpeg

UBOGA WDOWA.

 Zbogacon łupami wojny,
 Ozdobiony wieńcem chwały,
 Przedsięwziął pan bogobojny
 Wznieść Bóstwu kościół wspaniały.
 Ledwie piękna myśl błysnęła,
 Natychmiast miejsce zakreślił,
 Rączo się bierze do dzieła,
 Mienić w skutek co zamyślił.
 Piękna praca, zewsząd do niej
 Tysiące się ludzi zbiega.
 Turkot wozów, tętent koni
 I huk młotów się rozlega.
 Jak laską zaczarowaną
 Wydarte z głębi natury
 Z szybkością nieporównaną,
 Piętrzą się wspaniałe mury.
 Ucieszon postępy temi
 Nagrodą bogacz zachęca,
 I chlubi się przed wszystkiemi,
 Jak wiele Bogu poświęca.
 W ustroni wdowa uboga,
 Okryta odzieżą lichą,
 Widząc gmach na chwałę Boga,
 Łzę tylko roniła cichą.
 Tylko się jej myśli wiły,
 O kościele i o złocie,
 Lecz w niezgodzie z chęcią siły.
 Krajały serce sierocie.
 Bóg, co myśli widzi skryte,
 Serce nad wszystko ocenia,
 Pociesza biedną kobietę,
 Pobożne wieńczy pragnienia.
 Spuścił na nią sen przyjemny,
 Błysk odwarł niebios podwoje,
 Z głębi zabrzmiał głos tajemny:
 „Bóg serce przeniknął twoje.
 „Chcesz woli dopełnić pana,
 „I pomnożyć chwałę Bożą,
 „Kup dla wołów wiązkę siana,
 „Co cegłę na kościół wożą.“
 Wstaje ze snu przebudzona,
 Tkwi w jej myśli wola pana,