Smierć naypięknieyſza przez rany Oyczyzny bronić kochany
Choćby y życie ſwe łożyć,
Że prędko życia ſzafarki Dni twych popſuią zegarki
Nie potrzeba ſię tym trwożyć.
Nie każdy wielki co żyie, Ziarno nie ginie, choć gniie
Lecz więkſzy wyda pożytek
Tak ty gdy umrzeſz tak pięknie, Choć ſię z zazdrości rozpęknie
Szczęście, odda ci dank wſzytek.
Y tak zmarłego w tym ſtanie Więkſza połowa zoſtanie
Niż tego co mrze w purpurze,
Choć mu kloto[1] krew wiciśnie, W pamięci ludzkiey zabłyśnie
Jakbyś go wyrył w Marmurze.
ODA XIII.
NA DZIEN
POETY LAUREM Y MEDALEM OD KROLA
STANISŁAWA AUGUSTA UDAROWANEGO.
Piſana ta Oda ze wſi do Warſzawy Roku 1773.
Wielki Poeto! ktorego iuż ſkronie
Jaśnieią Polſzcze w lawrowey koronie,
W dzień, co Imieniem twoim pięknie znaczyſz,
Na pieśń mey Muzy wieyſkiey weyrzeć raczyſz.
Wſzak wieſz Poeto, że naywyżſze Bogi
Pomnieyſzych Bogow nawiedzali progi,
- ↑
Błąd w druku; powinno być – Kloto.
