Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 2 390.jpg

 Milczeli, spoglądając na siebie bardzo życzliwie.
 Anka uśmiechała się do niego takim szczerym, radosnym uśmiechem, że Maks topniał jak wosk i dawno ukrywana miłość przejmowała mu serce taką radością i rozczuleniem, że byłby z radością całował jej krzesło, ale pomimo to siedział sztywno, powiedział jeszcze kilka zdawkowych grzeczności i wstał do wyjścia.
 — Już pan idzie? — zawołała z przykrością.
 — Muszę, bo stąd prosto jadę na ślub Moryca z panną Melą Grünszpan.
 — Panna Mela wychodzi za Moryca?
 — Bardzo dobrana para. Ona ma wielki posag i jest bardzo piękną i ma ojca, który już kilka plajt zrobił z powodzeniem, a Morycowi sprytu wystarczy nawet do zjedzenia własnego teścia.
 — Ale mnie pan jeszcze odwiedzi? — prosiła Anka.
 — Kiedy tylko pani pozwoli.
 — A więc choćby codziennie, jeśli pan będzie mieć czas.
 Maks ucałował jej rękę i wyszedł bardzo uradowany.
 Po tem, o zmroku gdy przez okna zaczęły błyskać światła fabryk, przyszedł Borowiecki, usiadł cicho, bo w drugim pokoju grała na fortepianie Nina i dźwięki dziwnie słodkie rozlewały się jak szemranie strumienia.
 Długo milczeli oboje, czasami tylko w półmroku krzyżowały się ich spojrzenia i cofały natychmiast lękliwie, dopiero gdy zapalono światła, zaczęli rozmawiać przyciszonym głosem, aby nie głuszyć muzyki.
 Anka machinalnie okręcała na palcu zaręczynowy pierścionek.