Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 2 389.jpg

 — Już od tygodnia dozoruje ludzi, którzy uprzątają rumowiska.
 — A ty co robisz?
 — A ja jestem też u pana Borowieckiego w kantorze, bo już starszy pan Baum zlikwidował swoje interesy — odpowiadał bardziej jeszcze nieśmiały i rozczerwieniony, bo biedak zakochał się na śmierć w Ance i całe noce pisywał do niej sążniste listy miłosne, których jej nie przysyłał wprawdzie, ale na które sam sobie odpowiadał również płomiennie i w wielkiej tajemnicy, a wyjawiając imienia ideału, odczytywał je przed kolegami lub na zebraniach muzycznych u Malinowskiego.
 — Pan Maks prosi przezemnie, czy może jutro odwiedzić panią?
 — Dobrze, czekam popołudniu — powiedziała dosyć żywo.
 Czekała tej wizyty bardzo niecierpliwie, a gdy go nazajutrz zameldował służący, serce jej zabiło radośnie i bardzo poruszona wyciągnęła do niego rękę.
 Maks bardzo zmieszany i onieśmielony usiadł na przeciwnej stronie i cicho, trochę niepewnym głosem zaczął pytać o zdrowie.
 — Ależ zdrowa jestem, czekam tylko pogody, żeby wyjść na powietrze, a raczej żeby wyjechać z Łodzi.
 — Na długo pani wyjeżdża? — zapytał prędko Maks.
 — Może zupełnie, nic jeszcze nie wiem, co zrobię ze sobą...
 — Nie dobrze pani w Łodzi?...
 — Tak, bardzo nie dobrze, ojciec umarł i...
 Nie dokończyła.
 Maks przerywać nie śmiał.