Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 2 366.jpg

pociąg leciał, bo on rozgorączkowaną wyobraźnią już tysiąc razy biegł naprzód, już był w Łodzi, już widział łuny, widział płomienie żrące mu jego pracę, słyszał wrzaski i huki zapadających się budynków, duszę miał pełną pożaru, który go tak palił.
 Zrywał się z miejsca, chodził po wagonie, rozbijał się o ściany, czuł się jakby pijanym, to leżał długo i wpatrzony w światło tak się jednoczył wewnętrznie z pociągiem, tak z nim biegł i pracował razem, że czuł w sobie obroty kół, dyszenie maszyny, cały wysiłek pracy, wielką, dziką rozkosz lecenia bez pamięci wskróś pustych, zimowych pól i nocy.
 Godziny płynęły wolno, strasznie wolno.
 Otworzył okno i wysunął głowę na mroźny chłód nocy.
 Zimny, przejmujący wiatr, lecący od pól śnieżnych, bił go po twarzy rozpalonej, a ciemne, połyskujące śniegiem przestrzenie okręcały mu duszę szarością i smutkiem.
 Pociąg biegł wciąż jak błyskawica pełna grzmotów. Uśpione stacyjki, zasypane śniegiem wioski, gnące się pod okiścią śnieżną lasy i długi łańcuch latarń strażniczych, podobnych do świetlistych baniek pływających po morzu ciemności, uciekały z szalonym pośpiechem w tył, jakby z trwogą przed potworem.
 „Jeszcze się pali!“
 Mówiła trzecia depesza, jaką zastał w Skierniewicach.
 Podarł ją i rzucił na ziemię.
 Wypił całą butelkę koniaku, ale nie uspokoił się, ani zapomniał.
 Jechał znowu dalej i modlił się prawie do maszyny, byle prędzej leciała.
 Czuł się chorym, i tak zdenerwowanym, że nie