Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 2 308.jpg

socka spojrzała i zatrzymała się chwilę, pociągając za rękę dziewczynę.
 W saloniku siedziała cała rodzina Müllerów z Karolem w pośrodku.
 Mada przechylona do niego, opowiadała coś ze śmiechem i radością, a czego Karol słuchał z wielkiem skupieniem.
 Anka spostrzegłszy tę scenę, cofnęła się i nie powiedziawszy ani słowa Wysockiej, powróciła do domu.
 Nie rozpaczała, ani płakała, bo czuła się tylko obrażoną śmiertelnie, dotkniętą w swej miłości własnej.
 Na drugi dzień po obiedzie, Karol zaczął się usprawiedliwiać przed nią, dlaczego nie był wieczorem, ale mu przerwała zimno i dosyć wyniośle:
 — Dlaczegóż pan się usiłuje usprawiedliwiać, robi pan to, co jest przyjemniejszem, było panu milej u Müllerów, więc tam pan przepędził wieczór.
 — Zaczynam pani nie rozumieć — zawołał dotknięty.
 — Nie wiem czy się pan starał o to kiedykolwiek.
 — Dlaczego pani mówi w taki sposób do mnie?
 — Czy pragnie pan, abym nie mówiła zupełnie?
 — To raczej pani zmusza mnie do tego.
 — O tak, zmuszam pana, oczekując całe dnie nieraz na jedno słowo, oczekując na próżno... — powiedziała Anka z goryczą, ale pożałowała zaraz tych słów, które jej się bezwiednie wydarły, bo Karol siedział nie poruszony i zły.
 Zniechęcenie i nuda wyzierały z jego oczów i słów, nie potrafił się już maskować nawet, podniósł się i, biorąc kapelusz, powiedział zimno:
 — Jadę do Kurowa, może pani ma jaki interes?