Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 2 298.jpg

 — Dobrze żeś przyszła, miałam pisać po ciebie.
 — Sama jesteś?
 — Kazio pojechał do Warszawy, wróci dopiero wieczorem, malowanie mi się już sprzykrzyło, czytać mi się nie chce, więc chciałam ci zaproponować wycieczkę za miasto, na świeże powietrze. Będziesz miała czas?
 — Ile tylko zechcesz.
 — A Karol?
 — Przecież jestem dorosła i wolno mi już rozporządzać sobą i czasem swoim.
 — A! — wyrwało się Ninie mimowoli, ale nie pytała więcej, bo służący zameldował Kurowskiego, który dowiedziawszy się, że niema Trawińskiego, chciał wyjść.
 — Zostań pan, zjemy razem obiad, a potem we trójkę urządzimy wycieczkę za miasto, będziesz pan naszym opiekunem i pocieszycielem, dobrze?
 — Na opiekuna zgoda.
 — Ba, kiedy nam koniecznie potrzebny jest pocieszyciel.
 — Dobrze, niechaj panie cierpią, a zacznę pocieszać, tylko uprzedzam, że łzom nie uwierzę i pozwolę im płynąć swobodnie, choćby strumieniami.
 — Łzom pan nie wierzy?
 — Przepraszam, kobiecym łzom.
 — Zawiodły pana jedne, a teraz zemsta na wszystkie.
 — Tak, zawiodły, a teraz zemsta! — powiedział wesoło.
 — Nie będzie pan miał do niej sposobności, bo my należymy do kobiet, które nie płaczą, nieprawdaż Anka?
 — A przynajmniej nikt łez ani cierpień naszych nigdy nie zobaczy — odpowiedziała cicho Anka.