Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 2 278.jpg

dodało jeszcze żywości jej bardzo ruchliwej twarzy i powlekło ją lekkim, delikatnym karminem.
 — Kołysz mnie pan — powiedziała nakazująco do Moryca.
 — Czy pani myśli, że to będzie dla mnie kara? — szepnął, wciskając binokle, bo mu się bardzo podobała.
 — Nic nie myślę, czem to dla pana będzie, bo chce się tylko bujać — odpowiedziała dosyć twardo i zapatrzyła się przez nieosłonięty kawałek werendy w park staczający się po równi pochyłej aż do błyszczącego srebrem i błękitem strumienia, za którym leżały płaty łąk ciemno-zielonych, a potem pola podnosiły się w górę; pola pocięte w pasy długie rozmaitymi odcieniami zieleni zbóż.
 — Może się przejdziemy, pokaże wam park i menażeryę — powiedział Kessler.
 Poszli wszyscy prócz Müllera.
 — Nie chce mi się chodzić... zmęczony jestem drogą... — powiedział na usprawiedliwienie.
 — Wierz mi pan, że to napróżno — szepnął Kessler, rzucając okiem na Zośkę.
 — Co takiego? ani myślałem... — rzucił prędko, zły, że odgadnięto jego intencyę, ale nie zmienił zamiaru, a gdy Kessler wyszedł, przysunął się do Zośki.
 — Ten Müller jest jeszcze zupełnie jugend — odezwał się Kessler do Moryca, idąc za całem towarzystwem, na przełaj wspaniałych trawników.
 — Warum?
 — Umyślnie został dla mojej dziewczyny, myśli, że ona pomienia mnie na niego.
 — Kobiety mają nieraz niespodziewane gusta.
 — Ale stale lubią tych, co mają dużo pieniędzy.