Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 2 255.jpg

 — Szukam cię po całem mieście — mówił Kessler, ściskając mu rękę.
 — Interes?
 — Chciałem cię prosić do siebie na dzisiejszy wieczór, będzie parę osób.
 — Mała domowa knajpa? jak w przeszłym roku, co?
 — Nie, przyjacielska herbata, pogawędka i kilka niespodzianek...
 — Niespodzianki tutejsze?
 — Import, ale będą i miejscowe dla amatorów. Przyjedziesz?
 — Dobrze. Kurowskiego prosiłeś?
 — Mam już dosyć polskiego bydła w fabryce, niechże będę wolny od niego chociaż w domu. On mnie drażni miną wielkiego pana, któremu się zdaje, że łaskę robi, podając komu rękę. Verfluchter! — zaklął cicho.
 — Gdzie idziesz? Mogę cię podwieźć, bo powóz na mnie czeka.
 — Aż na Drewnowską.
 — Widziałem w tej chwili Grosmana, puścili go za kaucyą.
 — O, to nowina, bo ja właśnie idę do Grünszpana.
 — Podwiozę cię, muszę tylko wstąpić do fabryki na chwilę...
 — Czy te niespodzianki... będą i z twojej fabryki?
 — Właśnie chcę wybrać co z przędzalni.
 — I tak odrazu, na apel będą gotowe?...
 — Wytresowane są, a zresztą jest sposób: Nie — to precz z fabryki.
 Moryc się zaśmiał, wsiedli do powozu i w kilka minut stanęli przed gmachami fabryki Endelman et Kessler.