— To jeden interes, idę zrobić drugi, oświadczyć się.
— Jaki posag?
— Mela Grünszpan.
— Poczekaj pan, niech oni tę sprawę z Grosmanem wpierw skończą.
— Właśnie teraz zgodzą się prędzej, bo może im co pomogę.
— Bardzo mi się podobasz, Moryc, tak mi się podobasz, że gdyby moja Mery była dorosła, dałbym ją panu, a ona ma sto tysięcy.
— Za mało.
— Dałbym sto dwadzieścia poczekaj pan rok.
— Nie mogę. Za rok dwieście, nie opłaci mi się taniej czekać.
— Mniejsza z tem, a przyjdź pan do mnie w niedzielę na obiad, będzie trochę gości z Warszawy, a potem ja panu powiem jeden mały plan, od którego pachnie milionem.
Ucałowali się raz jeszcze najbardziej po przyjacielsku, co nie przeszkadzało, że bankier mu przypomniał, aby napisał rewers na te 30 tysięcy.
— Pan mi się tak podobasz, że ja się już w panu zakochałem — wołał bankier rozpromieniony, chowając rewers do kasy.
Moryc zabrał z kantoru Wilczka i wyszedł, ale w bramie domu stał jakiś człowiek z miną złodzieja i zastąpił Stachowi drogę.
— Przepraszam, przyjdę do pana jutro, bo muszę z tym obywatelem się rozmówić — tłomaczył się Stach, skinął mu głową, rzucił jakiś znak człowiekowi i poszedł przez Dzielną ku kolei.
