Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 2 247.jpg

 — Kapitał mój, bo jest u mnie — rzucił Moryc, zapalając cygaro.
 Bankier nie usłyszał dobrze, czy nie mógł uwierzyć lub zrozumieć, bo odbierając od niego zapałkę, zapalał swoje cygaro i mówił:
 — Umówiliśmy się na dziesięć procent po odtrąceniu kosztów.
 — Zapłacę panu dziesięć procent rocznie, ale kapitału nie zwrócę — ciągnął spokojnie Moryc.
 — Co? Co pan gadasz? Pan masz małe rybki w głowie! — krzyknął.
 — Mówię panu otwarcie, że pieniądze ulokowałem w swój interes.
 — Moje pieniądze!
 — Pańskie pieniądze. Pożyczyłem od pana na długi termin...
 Bankier odskoczył, stał chwilę zdumiony, nie wierząc uszom własnym.
 — Panie Moryc Welt, wypłać mi pan natychmiast moje trzydzieści tysięcy marek!
 — Panie Grosglück, pieniędzy panu nie oddam, wziąłem je dla siebie, potrzebne mi są do poprowadzenia większego interesu, zapłacę od nich dziesięć procent rocznie, a oddam jak się dorobię — mówił zimno Moryc i już odzyskał zupełny spokój i równowagę.
 — Pan zwaryowałeś! Pan jesteś chory, zmęczony drogą i interesami, odpocznij pan trochę.
 — Antoni! przynieś wody szklankę! Antoni! przynieś wody sodowej! Antoni! przynieś butelkę szampańskiego — zmieniał gorączkowo rozkazy, podbiegając za każdym razem do służącego stojącego w progu.
 — To te upały uderzają do głowy, ja wiem, mnie