Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 2 239.jpg

ścianą, był taki zbiedzony i smutny, że pani Stefania przysiadła się do niego.
 — Co panu jest?
 — Chory jestem... chory!
 Przesuwał palcami po czole, westchnął i wpatrzył się w nią zielonemi oczami tak boleśnie, że nie wiedząc co mówić — odeszła.
 Nic się nie odzywał, gdy już zebrali się wszyscy i jeść zaczęli, dopiero gdy przyszedł Horn i usiadł przy nim, powiedział mu cicho:
 — Wiem gdzie ona mieszka.
 — Kto?
 — Zośka w Stokach, w pałacu Kesslera...
 — Zajmujesz się nią jeszcze?
 — Nie, nie... ale byłem ciekawy gdzie mieszka.
 Zamilkł.
 — Wiecie państwo, że Grosman, zięć Grünszpana aresztowany? — zapytał Horn.
 — Wiemy, wiemy. Odpocznie sobie ptaszek, ochłodzi się od fajerów...
 — Grosman, to szwagier pięknej panny Meli? — zagadnęła pani Stefania.
 — Tak. Niedawno stało mu się nieszczęście, spaliła mu się fabryka, biedny człowiek, byłby się pocieszył asekuracyą, a tu go cap za kołnierz i do kozy.
 — Pomyłka. Grosman jeszcze dzisiaj będzie wolny! — odezwał się Moryc.
 — Oni są zawsze niewinni, oni się zawsze mylą, biedny naród ci żydzi... — drwił Sierpiński i zaczął wymyślać i dowodzić Morycowi, że jego rasa jest najpodlejszą na świecie.
 — Gadaj pan zdrów, to panu dobrze zrobi na