Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 2 210.jpg

 — Umarła! Nie lubię takich rzeczy.
 Wstrząsnął się.
 — Co nowego w mieście?
 — Prawie nic, a zresztą nie wiem, siedzę całe dnie przy fabryce. Grosglück się ucieszy jak cię zobaczy. Pytał mnie dzisiaj o ciebie.
 — Nie bardzo się ucieszy! — szepnął Moryc, wciskając binokle na nos nieco drżącemi rękami i bystro obejrzał twarz Karola.
 W hotelu, dokąd poszli na kawę, z powodu późnej godziny były zupełne pustki, w ogrodzie tylko, urządzonym w środku podwórza, siedział Myszkowski z Murray'em.
 Przysiedli się do nich.
 — Od godziny czekam na jaką żywą duszę, bo mi się już sprzykrzyło pić samemu.
 — Nie masz pan Anglika?
 — On tylko po czwartej narzeczonej czuje się dobrze, ale po czwartym kuflu jest do niczego.
 — Dawno panowie tutaj jesteście?
 — Murray przed pół godziną przyszedł z tokowania, a ja trochę dawniej siedzę. Przyszedłem na śniadanie, ale tak jakoś zeszło do obiadu, a po obiedzie przyszło trochę znajomych i nie warto było wychodzić, poczekałem na kolacyę, a po kolacyi cóżbym robił na mieście? Teatru nie lubię, znajomych nie mam, gdzież się biedna sierota podzieję, jeśli nie w knajpie. A potem bardzo ciekawe rzeczy opowiadał o swoich narzeczonych. Jakże fabryka?
 — Rośnie.
 — Daj jej Boże zdrowie, dobry żołądek i trawienie. Zmizerniałeś pan.