Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 2 194.jpg

zgorączkowaną, podniosła na niego oczy i długo patrzyła, aż się poruszył niecierpliwie i ponowił zapytanie.
 — O, pańska narzeczona szuka pana — szepnęła, wskazując oczami Ankę, rozglądającą się po pokoju.
 Podszedł do niej niechętnie.
 — Panie Karolu, pani Wysocka już chce iść, może nas pan odprowadzi.
 Żegnała się z Madą bardzo ceremonialnie, która ich przeprowadziła oczami przez szereg pokoi.
 — Panno Melo, to i my pójdziemy — ozwał się Wysocki i poszedł szukać ciotki, drzemiącej w ciszy salonu, a powracając spotkał się z matką.
 — Wychodzimy, idziesz z nami?
 — Nie, muszę odprowadzić pannę Grünszpan.
 — Czy panny Grünszpan nie może kto inny odprowadzić?
 — Nie, panny Grünszpan nie może kto inny odprowadzić — odpowiedział z naciskiem.
 Spojrzeli na siebie dosyć niechętnie.
 Matki oczy zaświeciły ostro, a w oczach doktora jaśniał wielki spokój i stanowczość.
 — Prędko wrócisz? Anka jest u nas, będzie i Borowiecki, może zaczekać z herbatą?
 — Nie zdążę, bo muszę jeszcze być u Mendelsohnów.
 — Jak chcesz... jak chcesz... — odpowiedziała z trudem, panując nad sobą, ale nie podała mu ręki do pocałowania i wyszła.
 Nie zwrócił na to uwagi, tylko pomagał się Meli ubierać.
 Zaraz pojechali, bo powóz Meli czekał przed domem.
 — Jedziemy do Róży?