Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 2 131.jpg

 Adam również nieporuszony słuchał i patrzał, tylko jego zielone oczy straciły ostry połysk gniewu i mroczyły się łzami.
 — Precz mi! — krzyknęła ostro raz jeszcze matka.
 Wtedy Zośka przystanęła na mgnienie na środku pokoju i rzuciła się z obłąkanym krzykiem w korytarz, aż sąsiedzi zaczęli drzwi otwierać i wychylać głowy, przebiegła cały dom familijny, zbiegła na dół, na podwórze i wcisnęła się w ciemny kąt pod akacye kwitnące, i zemdlała z dzikiego, zwierzęcego strachu.
 Adam wybiegł za nią, a przywróciwszy do przytomności, szepnął miękim, braterskim głosem.
 — Zośka, chodź do mnie! Ja cię nie opuszczę.
 Nic nie odpowiedziała, tylko chciała mu się wyrwać z rąk i uciekać w świat.
 Z trudem ją uspokoił, okręcił w jakąś chustkę, którą przyniósł z domu, bo dziewczyna cała była w strzępach, ujął mocno pod rękę i poprowadził do dorożki.
 Horn, który czekał w bramie, przyłączył się do nich.
 — Tak się stało, że Zośka chwilowo będzie mieszkać u mnie, nie moglibyście sobie poszukać mieszkania na kilka dni.
 — Dobrze. Pójdę do Wilczka, on ma duże mieszkanie.
 Jechali w milczeniu, tylko przejeżdżając obok pałacu Kesslera, Zośka przycisnęła się silniej do brata i zaczęła cicho płakać.
 — Nie płacz, to się wszystko da załagodzić! Nie płacz, matka da się przeprosić, z ojcem sam się rozmówię! — pocieszał ją i całował po zapłakanych oczach i gładził jej włosy roztargane.
 Tak odczuła te pocieszania i jego miłość, że objęła