Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 2 127.jpg

ciał bezwiednie oczami pokój i sklepik pełen błyszczących blaszanek od mleka, odetchnął kilka razy dusznem, przesyconem kurzem, dymem i zapachem chleba powietrzem i żegnając się zapytał żartobliwie:
 — Cóż, nie dostałeś znowu jakiego miłosnego listu?
 — Dostałem... tak...
 Zaczerwienił się gwałtownie.
 — Bądź zdrów...
 — To i ja pójdę.
 — Może na schadzkę, co? — zapytał żartobliwie.
 — Tak, tak... Ale niech pan tak głośno nie mówi, jeszcze mama usłyszy.
 Ubrał się śpiesznie i wyszli na ciemną ulicę.
 Ciepły wieczór czerwcowy wyciągnął ludzi z domów i z nor mieszkalnych, siedzieli w czarnych sieniach, na progach, przed domami, w piasku drogi lub w otwartych oknach, przez które widać było nizkie, ciasne izby pełne tapczanów i łóżek, huczące rojem ludzkim jak ule.
 Uliczka nie miała latarń, oświetlał ją księżyc i smugi świateł bijących od okien i od pootwieranych szynków i sklepików.
 Na środku drogi tarzały się z krzykiem gromady dzieci, a od jednego z dalszych szynków buchał chór pijackiej piosenki i łączył się z dźwiękami harmonijki, rozlewającej z jakiegoś poddasza skoczne tony krakowiaka i z hukiem pociągów, przelatujących niedaleko.
 — Gdzież masz to rendez-vous? — zapytał Horn, gdy wyszli na uliczkę i szli ścieżką biegnącą w poprzek szerokiego pola kartofli do miasta.
 — Niedaleko, przy kościele.
 — Życzę ci powodzenia!