Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 2 108.jpg

 — Zrobi pan to, o co prosiłam — zaczęła, ściskając mu silnie rękę.
 — Muszę się pierwej rozpatrzyć w sytuacyi, bo może niema takiego niebezpieczeństwa, jakie pani przewiduje.
 — Dałby Bóg, żeby to były tylko przywidzenia. Kiedy pana zobaczę?
 — Anka przyjeżdża za dwa tygodnie, to natychmiast ją przyprowadzę pani.
 — A może w niedzielę będzie pan u Trawińskich? To jej imieniny.
 — Będę z pewnością.
 Szła przed nim, aby go wyprowadzić, ale otworzywszy drzwi do poczekalni syna, cofnęła się spiesznie i zadzwoniła gwałtownie na służącą.
 — Marysiu, pootwieraj okna, niech trochę wywietrzeje. Wyprowadzę pana innem wyjściem.
 I przeprowadziła go przez kilka pokoi przyciemnionych opuszczonemi storami i zapełnionych meblami o staroświeckich kształtach, obwieszonych portretami i obrazami historycznej treści, pełnych wypłowiałych i podartych makat na ścianach, melancholii i klasztornego prawie nastroju.
 — Waryatka! — pomyślał znalazłszy się na Piotrkowskiej, ale pomimo to współczuł z nią i zaczynał przyznawać racyę w wielu punktach.
 Upał jeszcze się potęgował, nad Łodzią wisiały dymy nakształt szarych baldachimów, przez które słońce przesączało war i zalewało miasto ukropem nie do wytrzymania.
 Ludzie wlekli się ociężale trotuarami, konie stały z pospuszczanymi łbami, wozy toczyły się wolniej w skle-