Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 2 104.jpg

jedwabny, malowany w złote ptaki i krzewy, bo słońce odbite od cynkowych dachów, rzucać poczynało zbyt jaskrawe i ostre promienie.
 Siedziała jeszcze chwilę w milczeniu i pochylając głowę ku niemu, cała teraz w dziwnych refleksach zielonawego złota, jakie się przesączało przez ekran, zapytała cicho.
 — Zna pan Melanię Grünspan?
 Nazwisko wymówiła z subtelnem obrzydzeniem.
 — Znam, ale tylko z widzenia, z towarzystw, a osobiście bardzo niewiele.
 — Szkoda! — szepnęła, wstając.
 Przeszła kilka razy z majestatyczną powagą pokój.
 Posłuchała chwilę u drzwi gabinetu synowskiego, skąd dochodził przytłumiony gwar rozmowy.
 Patrzyła chwilę na ulicę huczącą olbrzymim ruchem i zalaną upalną pożogą.
 Karol z ciekawością śledził jej królewskie ruchy i choć w mroku, jaki zalegał pokój, nie mógł dobrze dojrzeć wyrazu jej twarzy, czuł że jest wzruszoną.
 — Pan wie, że ta panna Mela kocha się w Mieciu? — zapytała prosto.
 — Pogłoski podobne słyszałem na mieście, ale nie zwracałem na to uwagi.
 — To już o tem mówią! Ależ to kompromitujące! — dodała silniej.
 — Przepraszam, wyjaśnię. Mówią na mieście, że kochają się oboje. Przewidują małżeństwo.
 — Nigdy! Daję panu słowo, że dopóki ja żyję, to się nie stanie! — zawołała przyciszonym, namiętnym głosem. — Mój syn miałby się ożenić z Grünspanówną!