Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 2 102.jpg

 — No, to nie wesołe, ale przypuszczam, że takie wypadki zapomnień bywają nie częste.
 — Żydzi zawsze są gotowi zapomnieć, trzeba im przypominać, co nie jest przyjemnem — mówił dosyć smutnie Wysocki, przeprowadzając go do matki.
 Wysocką znał Borowiecki od czasu przyjazdu ze wsi, bo miał do niej list od Anki i przychodził kilka razy w interesach narzeczonej.
 Zastał ją teraz siedzącą w fotelu pod oknem, w jaskrawej smudze światła, jakie wpływało do zaciemnionego pokoju, bo pozostałe okna były przysłonięte roletami i portyerami.
 — Bardzo czekałam, bardzo — powiedziała wyciągając do niego długą, wykwintną rękę o cienkich stożkowych palcach.
 — Spóźniłem się i pani mi daruje to opóźnienie, bo istotnie wczoraj przyjść nie mogłem. Przywieźli maszyny i musiałem być przy ich wypakowywaniu całe popołudnie.
 — No, trudno, ale pan mi daruje prośbę o odwiedziny i zabieranie sobie czasu.
 — Jestem na pani rozkazy.
 Usiadł przy niej na nizkim taborecie, ale cofnął się w cień, bo słońce zalewało żarem ten pas świetlisty i jej wysmukłą postać i kładło rudawe tony na jej czarne włosy i twarz w oliwkowym odcieniu, jeszcze bardzo piękna, i skrzyło się złotym pyłem w jej wielkich orzechowych oczach.
 — Pani się nie obawia słońca — zauważył mimowoli.
 — Kocham słońce i lubię się w niem pławić. Czy u Miecia dużo chorych?