Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 2 099.jpg

nych, błyszczących w słońcu dachach przędzalni Trawińskiego.
 I zaraz po obiedzie wychodził do fabryki i obchodził puste sale, przypatrywał się nieczynnym warsztatom, a potem zamknięty w kantorze, patrzył na miasto, na tysiące domów, fabryk, kominów i nasłuchiwał z goryczą nieopowiedzianą ech potężnie wrzącego życia.
 Nie bywał już teraz nigdzie, zamknął się w obrębie fabryki i razem z nią umierał.
 Bo fabryka była na skonaniu, jak określał Maks.
 Pomimo największych wysiłków nic jej nie mogło uratować.
 Musiała paść w walce z parowymi olbrzymami, ale Baum jeszcze tego nie widział, a raczej widzieć nie chciał i walczył dalej i postanowił walczyć do końca.
 Nie pomogły perswazye Maksa, ani zięciów, ani tej reszty znajomych starych, którzy mu radzili przerobić fabrykę ręczną na parową, a nawet, jak niektórzy, chcieli mu pomódz kredytem lub gotówką.
 Nie chciał słuchać o tem.
 Prawie nic nie sprzedawał, bo sezon wiosenny był straszny dla całej Łodzi, odprawiał robotników, ograniczał produkcyę, ograniczał własne potrzeby, a w uporze trwał nieugięcie.
 Robiła się też dookoła niego pustka głucha, a po Łodzi mówiono głośno, że stary Baum ma bzika i drwiono z niego i zapominano zwolna.
 Borowiecki zaraz po obiedzie wyszedł i po wrażeniach tego grobowo nastrojonego domu odetchnął dopiero na Piotrkowskiej.
 Do spotkania z Lucy miał czas jeszcze, więc wstąpił do Wysockiego.