Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 2 068.jpg

 — Co mi to szkodzi, tego towaru nigdy nie braknie. Co więcej?
 — Mówili rano, ze Pinkus Meyersohn chwiać się zaczyna.
 — Jemu się chce położyć na dwadzieścia pięć procent. Przynieś pan jego conto.
 Szulc spiesznie przyniósł.
 Bankier przejrzał uważnie i szepnął ze śmiechem:
 — Niech się kładzie zdrów, nam to nie zaszkodzi. Ja od pół roku czułem, że on się męczy, że on ma ochotę usiąść.
 — Prawda, sam słyszałem jak pan prezes mówił do Szteimana.
 — Ja mam nos, ja zawsze mówię, że lepiej się raz dobrze wyczesać, niż dwadzieścia razy podrapać. Ha, ha, ha! — roześmiał się wesoło, tak mu się podobał własny koncept.
 — Cóż więcej?
 — Nic, mnie się tylko zdaje, że pan prezes trochę źle wygląda dzisiaj.
 — Pan jesteś taki głupi, że ja panu muszę zmniejszyć pensyę! — zawołał zirytowany i zaraz po wyjściu Szulca oglądał twarz bardzo szczegółowo w lustrze, obszczypywał delikatnie pulchne policzki i długo przyglądał się językowi.
 — Niewyraźny, muszę się poradzić doktora — myślał, dzwoniąc trzy razy.
 Wszedł Blumenfeld z paczką korespondencyj i rachunków.
 — Wiktor Hugo umarł wczoraj — rzekł nieśmiało muzyk i zaczął odczytywać głośno jakieś sprawozdanie.