Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 2 064.jpg

 — Na prawo kasa! — zawołał, wychylając się przez okienko.
 — Graliśmy kawałek sonaty Cis-Mol Beethowena. Szło nam tak dobrze jak nigdy. Malinowski był...
 — Blumenfeld, konto Eichner et Peretz? — zawołano z drugiego końca kantoru.
 — Cztery, siedmnaście, pięć. Zajęte do sześciu tysięcy — odpowiedział szybko, przerzucając skorowidz.
 — Potem robiliśmy próbę z tego, com skończył niedawno.
 — Co to jest? Polka, walczyk?
 — Daj-że spokój z walczykami i polkami. Nie tworzę repertuaru dla katarynek i tanckrenchenów! — zawołał z pewnem oburzeniem.
 — Więc cóż? operę? — pytał się ironicznie Stach.
 — Nie, nie. Coś, co ma pewne formalne podobieństwo do sonaty, ale nie jest sonatą. Pierwsza część — to wrażenie miasta, które milknie i zwolna usypia. Rozumiesz, wielka cisza przesycona łagodnymi szmerami, które robią skrzypce, a na tem tle flet zaczyna przejmującą pieśń, jakby jęk drzew marznących, ludzi bezdomnych, maszyn spracowanych, zwierząt, które jutro będą zabite.
 Zaczął nucić bardzo cicho.
 — Blumenfeld, do telefonu wołają.
 Przerwał i pobiegł natychmiast, a gdy powrócił nie mógł dokończyć, bo musiał załatwić dwóch interesantów, czekających przed okienkiem.
 Potem zapisywał w wielkiej księdze, ale bezwiednie przebierał palcami, wystukując melodye.
 — Długoś pisał?
 — Blizko rok. Przyjdź w niedzielę, to usłyszysz