Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 2 057.jpg

chcą płacić. Poszedłem się poradzić do adwokata, co nam działy prowadził. Rzetelny bardzo człowiek, bo mi wprost powiedział:
 — Głupiś Karczmarek, że tego nie wiesz, oni chcą twoją glinę kupić. Postaw cegielnię, a jak nie masz pieniędzy, to do spółki ze mną.
 Postawiłem sam, nająłem strycharza, sam pomagałem i żona i dzieci, robiliśmy jak woły i grosz szedł. Przyjechał raz adwokat, obejrzał i powiada:
 — Głupiś Karczmarek, zamęczysz siebie i dzieci i na tem co najwyżej zarobisz tysiąc rubli na rok. Co trzeba robić? Postawić parową cegielnię.
 Myślałem bez całą zimę, potem zrobiliśmy spółkę i jakoś tam idzie.
 — A cóż się stało z góreczką? — zapytała Anka ciekawie.
 — Zgolona do czysta, już ją tam ludzie na podeszwach roznieśli po świecie.
 — I mieszka pan jeszcze na wsi?
 — Trochę przy cegielni, a trochę w mieście; bom sobie tam postawił chałupkę, żeby żona miała gdzie mieszkać z dziećmi, które chodzą do szkoły.
 — Ładna chałupka! trzy piętra frontu i cztery oficyny — zauważył Karol.
 — I... postawię sobie jeszcze jedną, bo mam plac i mieszkania będzie mi potrza dla zięcia.
 — A co panu po Kurowie?
 — Syna najstarszego żenię, a że chłopak we szkołach nie był, do handlu też się nie zda, ani na fabrykanta, tobym mu chciał kupić co niewielkiego i niedaleko, aby go mieć pod bokiem.
 — Ja muszę zaraz jechać, ale niech się pan z oj-