Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 2 050.jpg

chowie, ale tak zmienieni, że nie poznał ich na razie.
 Socha zamiast białej kapoty miał czarny surdut, pokapany woskiem na połach, czarne zakrótkie spodnie, wyciągnięte na cholewy, czapkę z daszkiem, gumowy kołnierzyk, który mu zjeżdżał na kark i odsłaniał brudną szyję.
 Zapuścił brodę, która mu niby ostra szczecinowa szczotka pokrywała szczęki i łączyła się przy uszach z krótko obciętymi włosami, wysmarowanymi pomadą.
 Z żółtej, pomiętej i zmizerowanej twarzy patrzyły dawne niebieskie, poczciwe oczy.
 Pochylił się również po dawnemu do kolan Karola.
 — Ledwiem was poznał, wyglądacie jak fabrykant.
 — I... ściarachał się ino człowiek między ciarachami i tyla.
 — Robicie wciąż u Bucholca?
 — A robi, wielmożny derektorze, robi, ino...
 — Cicho kobito, ja rzeknę — przerwał jej z powagą. — Powiadali w miasteczku Łodzi kolegi, co wielmożny dziedzic otwiera fabrykę, tośwa z żuną tak wykalkulowali...
 — Coby nas wielmożny derektor, a nasz dziedzic kochany wziun do siebie, bo zawżdy...
 — Cicho żuno, bo zawżdy milej robić u swojaka. Jo robotę znom i przy parówce i w falbierni i czy w lapryturze, ale jakby dziedzic potrzebował do kuni, to dopraszałbym się łaski pańskiej, bo mi do bydląt ckno.
 — Z kuniami się zna, co i wielmożna paninka zaświadczyć może, bo bez tyle...
 — Zawrzej gembe — burknął — bo bez tyle roków człowiek się wzwyczaił do kunisków, to mu tera przez nich nijak.