Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 2 017.jpg

 — Każdemu wolno mieć swoje zdania.
 — Pod warunkiem, żeby było poparciem naszego — odezwał się ironicznie Karol.
 — Dobrodzieju mój kochany, a to ten smyk naprawdę odjechał. Jasiek, kanalio, daj-no ogieńka — zawołał oburzony i poszedł do ganku wyglądać za Zajączkowskim. — No widzicie, co to za awanturnik. Nakrzyczał, nawymyślał mi i pojechała sobie bestya.
 — Wróci, przecież to nie pierwszy i nie ostatni raz — odezwała się Anka.
 — Hm, wróci? jużcić, że wróci, ale zawsze, co sobie o nas pomyśli pan Baum.
 — Pomyśli, ze panowie dobrze śpicie, dobrze się odżywiacie i dużo macie czasu, skoro go zużywacie na takie dziecinne kłótnie — szepnął ironicznie Karol.
 Ksiądz popatrzył na niego groźnie, ale oczy mu się rycho rozjaśniły, wytrząsnął popiół z fajki, nabił w nią tytoniu i podstawiając do zapalenia Jaśkowi, szepnął:
 — Drażnią cię kły, dobrodzieju mój kochany, to na pluche...
 Pożegnał się wkrótce i poszedł do domu.
 Milczenie długie zapanowało.
 Stary drzemał na swoim fotelu.
 Anka ze służącą sprzątała ze stołu, a Karol zatopił się w głębokim fotelu i palił papierosa, spoglądając z ironią na Maksa, który biegał błyszczącemi oczami za każdym ruchem Anki.
 Zaraz się też rozeszli spać.
 Maks miał łóżko w saloniku od ogrodu.
 Noc była cudowna, słowiki rozśpiewywały się coraz tęskniej, aż im zaczęły odpowiadać nadrzecznych