Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 2 009.jpg

 — U Migurskich w Sieradzkiem, słyszeliśmy już i to, słyszeli, dobrodzieju mój kochany.
 Zajączkowski spojrzał groźnie na uśmiechniętą twarz księdza, ale nie rzekł nic, tylko odwrócił się do niego bokiem i grał dalej.
 Maks raz jeszcze rozdał karty i po licytacyi poszedł do Karola.
 — Jasiek, a otwórz-no okienko, bo tam ptaszeczki boże tak śpiewają.
 Chłopak otworzył okno na ogród i pokój zalały chóry słowiczych głosów i fale zapachów bzów kwitnących pod oknami.
 W pokoju, do którego poszedł Maks, nie było lamp, natomiast świecił księżyc sunący po tafli ciemnego szafiru niebios.
 Okna były otwarte i wpływał niemi czerwcowy, rozśpiewany wieczór
 Siedzieli w milczeniu.
 — Ładna kolekcya mamutów — szepnął Karol do Maksa, bo w pokoju gry znowu wybuchła burza i Zajączkowski krzyczał przez okno, żeby mu konie zakładali natychmiast, a pan Adam śpiewał na całe gardło:
 — „A choć chłodno i głodno, żyje sobie swobodno!”
 — Często grywają ze sobą?
 — Co tydzień i przynajmniej dwa razy na tydzień się kłócą i rozjeżdżają bez pożegnania, co im zresztą wcale nie przeszkadza żyć w wielkiej przyjaźni.
 — Pani ich godzić musi nieraz?
 — O nie, bo raz spróbowałam, a ksiądz zaperzony krzyknął na mnie: „Niech jegomościanka pilnuje