Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 434.jpg

kiem rozradowaniem, całą rozkoszą świadomą istnienia własnego.
 — O jednego błazna mniej i o jednego za dużo! — odpowiedział Myszkowski, pozostając w tyle, aby się złączyć z Kozłowskim, który jak zwykle w cylindrze na czubku głowy, z gałką laski przy ustach, w majtkach zawiniętych po kostki maszerował wzdłuż wolno ciągnących się powozów i robił staranny przegląd wszystkich kobiet.
 — Wiesz Myszkowski, że ta ruda Mendelsohnówna ma sznyt, ma jakiegoś dyabła w ślepiach.
 — Co mnie to obchodzi, chodź, pójdziemy na piwo, bo mi już w gardle zaschło od tej parady milionerskiej.
 — Pójdę na cmentarz, bo widzisz, zobaczyłem tu w jednej karecie coś cacanego. Spojrzałem raz — ona patrzy; spojrzałem drugi — patrzy.
 — No i spojrzałeś trzeci raz, a ona także patrzy.
 — Ba, ale jak patrzała, ma oczy tak smolne, żem się do nich przylepił.
 — Bądź zdrów i niech cię od nich nie odlepią kijem czasami, bo widzisz, tutaj w Łodzi nie znają się na oczkowaniu.
 Opuścił go i znowu przysunął się do znajomych, upatrując ponurym wzrokiem, ktoby tu chciał z nim iść na piwo.
 — Pan słyszałeś o bawełnie, panie Cohn?
 — Ja na tem potrzebuję trochę zarobić, panie Horn.
 — Czy to prawda, że Bucholc zostawił wielkie zapisy na cele publiczne?
 — Śmiej się pan z tego, Bucholc nie był głupi!