Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 376.jpg

które się wysuwały złotymi kosmykami na czoło, bo dziewczyna tak była uradowana i podniecona, że ciągle się śmiała i na nic nie zważała.
 Nie umiała nawet ukryć tego, że się jej Karol bardzo podobał, mówiła mu to kilkakrotnie w różny sposób.
 Müller był również rad, brał go wpół, klepał po kolanie i szeroko opowiadał o swojej fabryce.
 Karol jak mógł udawał zajęcie tem, co mu mówiono, słuchał cierpliwie, odpowiadał, ale w głębi nudził się i męczył tym przymusem i banalnością tematów, jakie Müller podnosił.
 Dom cały miał wybitne cechy małego mieszczaństwa w obyczajach i poglądach, pachniał porządkiem i tą czysto niemiecką wołową pracowitością.
 Wyjątkowi byli tylko na tym punkcie, że nie popsuły ich miliony i mieli wymagania i instynkty robotników.
 — Jak pan będzie naszym sąsiadem, to musi pan bywać częściej u nas.
 — A pan będzie blizko mieszkał? — zawołała Mada rozpromieniona.
 — Tak. Widzi pani ten długi rząd okien za fabryką Trawińskiego? — pokazywał oknem.
 — To stara fabryka Meisnera!
 — Ja ją kupiłem.
 — To pan będzie blizko! — zawołała radośnie i umilkła nagle zachmurzona, siedziała już cicho do samego odejścia Karola, tylko prosiła go, aby przyszedł znowu.
 Obiecał to solennie i tak ścisnął jej rękę na po-