Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 356.jpg

to? — zapytał prędko, odsuwając się mimowolnie, bo Bum-Bum nachylił się nad nim.
 — A, niebieskie nitki ma dyrektor na ramionach i plecach, o!
 Zaczął z niego ściągać ruchem takim, jakby te nici były nieskończonej długości.
 Borowiecki przejrzał się w lustrze, ale nie zobaczył nic.
 — Wszyscy dzisiaj tak jakoś oplątani... — bełkotał Bum-Bum. — Ma pan jeszcze na plecach!
 I znowu snuł z niego te urojone jakieś nici, motał je w rękach, rzucał na podłogę i snuł dalej, poruszając się automatycznie, zapatrzony wzrokiem, który nic nie widział, w te zwoje błękitnych włókien, jakiemi był osnuty Borowiecki, który zniecierpliwiony zadzwonił na garsona, wskazując głową Bum-Buma.
 Garson ujął go pod ramię i odprowadził.
 Bum-Bum nie stawiał oporu, szedł jak senny, tylko zaczął z niego zdejmować nici całemi garściami i rzucać na ziemię.
 Na Borowieckim zrobiła ta scena tak przykre wrażenie, że z pośpiechem zjadł i wyniósł się; w bufecie Bum-Buma już nie zastał, był tylko ten wysoki, siedział przy stole, głośno mlaskał językiem i z kawałkiem befsztyku w zębach gadał.
 — Ręka rękę... tego, uważa paneczek kochany! O ile się da... o tyle się zrobi.
 Gruby nie odpowiadał, bo miał usta zapchane mięsem, tylko jeszcze szybciej poruszał twarzą.
 Na rogu pasażu Meyera pod latarnią Borowiecki znowu spostrzegł Bum-Buma, szedł wolno i snuł dalej tę urojoną przędzę, snuł z latarń, z przechodniów,