Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 348.jpg

 — Nie znam ani jednej takiej, za którąbym poświęcił paznogieć! — powiedział prędko i zaczął niespokojnie gładzić czarne, mocno przerzedzone włosy i brodę również kruczo czarną, która mu zakrywała kołnierzyk i pół gorsu.
 — Bo takich nie ma! Zupełnie nie ma! — zaczął gorąco Karol. — Są albo samice głupie, albo płaczliwe sentymentalne gęsi; człowieka, zupełnego człowieka pomiędzy niemi nie znalazłem.
 Chciał za obecny swój nastrój mścić się na ogóle kobiet, ale Kurowski mu przerwał.
 — Bo nie człowieczeństwa szukałeś w swoich kochankach — tylko miłości. Nie masz głosu w tej sprawie dotąd, dopóki nie przestaniesz pleść o nieczłowieczeństwie kobiet, dopóki nie przestaniesz traktować je jako zabawki, jako żer; dopóki patrzysz na kobiety przez pryzmat apetytu — tylko apetytu.
 — Ciekawym kto patrzy z nas na młode, piękne kobiety inaczej?
 — A nie wiem, bo ja to nie — odpowiedział niedbale.
 — A mnie z takiego samego powodu odbierasz prawo sądzenia? — pytał podrażniony.
 — A ty mi zabraniasz mówienia chociażby pozornych sprzeczności?
 Zaczął się śmiać.
 — W takim razie po cóż się bawimy pustemi słowami!
 — O tem właśnie myślę od początku, a ty dopiero po czterdziestu minutach przyszedłeś do tego samego.
 — Bądź zdrów! — rzekł zirytowany Karol i szedł