Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 347.jpg

 — Trawińscy być mieli, bo on wczoraj był u mnie i mówił.
 — A byli. On się nudził w tem żydowsko-niemieckim morzu, a ona robiła sensacyę swoją urodą i wykwintem. Była także i Smolińska.
 — Była? To wypadek dnia. Jakże znajdujesz tą antyczną piękność?
 — Że jest bardziej antyczną niż piękną.
 — Masz racyę, jej uroda ma więcej sławy niż piękności. Obmówili ją za odległej młodości, że jest piękną i ta plotka kursuje z jednaką siłą przez szereg pokoleń.
 Borowiecki skrzywił się tylko do uśmiechu i zamilkli.
 — A jednak tobie coś jest?
 — Dlaczego przez całe trzy tygodnie nie byłeś w Łodzi? — zapytał, nie odpowiadając na pytanie.
 — A, dlaczego? — zaczął podrzucać nóż i chwytać ze zręcznością żonglera. — Dlaczego? oto dla tego — obrócił się do niego ramieniem i pokazał lewą rękę na temblaku.
 — Wypadek?
 — Tak, dwa cale stali.
 — Kiedy? — zapytał prędko jakby z niedowierzaniem.
 — Dwa tygodnie temu — odpowiedział ciszej i jego brwi czarne napięły się niby łuki nad oczami, świecącemi twardo i surowo.
 Teraz dopiero Borowiecki spostrzegł jakąś chorobliwą zielonawą bladość jego twarzy i wpadnięte oczy.
 — Kobieta? — rzucił więcej do siebie niż do niego.