Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 346.jpg

 Był jakiś niespokojny, przywitał się i usiadł przy stole z pewną niecierpliwością.
 — Przyjdzie kto dzisiaj? — zapytał, podnosząc na Karola orzechowe wielkie oczy.
 — O ile wiem, to będą wszyscy. Nie widzieliśmy się całe trzy tygodnie.
 — I tęskniliście, co? — rzucił niedbale.
 Uśmiech przeleciał po jego twarzy.
 — Chociażby dla tego, abyś mógł wątpić.
 — Nie wątpię, bo musiałbym i wam to królewskie dostojeństwo myśli czasem przeznaczać.
 — A nie chcesz?
 — Nie mogę jakoś. Pomińmy to, jesteś jakiś niewyraźny, masz wyraz twarzy zdradzonego po raz pierwszy męża.
 — Czemuż nie wyraz chorego na niestrawność? — wykrzyknął Karol, dotknięty pewną prawdą, zamkniętą w tem określeniu.
 — Jak chcesz! Czy oni na pewno przyjdą? — zapytał, spoglądając na zegarek i ironicznie złośliwe spojrzenie rzucił na kotarę, przysłaniającą drzwi sypialni, po za którą rozległ się bardzo delikatny szmer.
 — Maks, Endelman i Kessler będą z pewnością, bo Maks się wyspał, a tamci dwaj wynudzili się porządnie na dzisiejszem przyjęciu Endelmanów.
 — Dostałem zaproszenie! No i cóż, dużo było złotych cieląt?
 — Doskonałe określenie, Bernard informował mnie szczegółowo o ich posagach, no i oglądaliśmy je po kolei, ale to wcale nie zajmujące widowisko, nie.
 Trząsł głową melancholijnie, bo twarz Emmy stanęła przed nim i przypomniały mu się jej słowa.