Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 339.jpg

 — Któż to, ta ona, wybrana?
 — Dowiesz się pan jutro.
 — Niemka, żydówka, Polka? — badał Maks zaciekawiony.
 — Polka.
 — Jeśli katoliczka, to nie pójdzie za pana, bo one się swojej religii trzymają z uporem pijanych.
 — Nic nie szkodzi, bo ja się panu przyznam po cichu, że zaraz skoro tylko zostanę narzeczonym, przejdę na katolicyzm. Mnie jest wszystko jedno, bo i tak moją religią jest miłość.
 — Jak teraz to tylko żona.
 — Tylko żonę można kochać i szanować, tylko żony godne są uwielbienia.
 — Immer langsam voran, langsam! jeszcześ pan nie był żonatym, spróbuj pan pierwej.
 Borowiecki przerwał im rozmowę.
 — Maks, przyjdziesz do Kurowskiego?
 — Przyjdę. A ty już wychodzisz?
 — Tak, do widzenia Murray.
 — Pójdę razem z panem.
 Obciągnął szybko surdut, pożegnał się i zaraz wyszli.
 W tej stronie Piotrkowskiej, pomiędzy rynkiem Geyera a Ewangelicką, dosyć pusto było na trotuarach i cicho.
 Niskie, parterowe domy patrzyły na ulicę oświetlonemi oknami, przez które widać było doskonale wnętrze mieszkań.
 Borowiecki milczał, a Murray ciekawie zaglądał przez okna i co chwila przystawał.
 — Spojrzyj pan, jak to ładnie wygląda! — zawo-