Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 326.jpg

 — Ile? — rzucił cicho Grosglick, gładząc wskazującym palcem lewej ręki, na którym błyszczał krwawnik oprawny w złoto, twarde czarne bokobrody, które mu oblepiały okrągłą twarz niby kotlety z kostką; wąsy i brodę miał wygolone starannie.
 Podnosił brodę tak wysoko, że dwie fałdy skóry na grubym czerwonym karku zakrywały mu kołnierzyk i czyniły go podobnym do krótkiej wypasionej świni, usiłującej daremnie ściągnąć z płota wiszącą bieliznę; prawą rękę trzymał w kieszeni białej kamizelki.
 — Ile? — powtórzył cicho, bo zawsze mówił cicho i z wielką powagą podniósł brwi, które ostrymi półkolami rysowały się na jego wypukłem czole i stanowiły mocny kontrast swoją czarnością z siwymi włosami i różową cerą twarzy.
 — Nie pamiętam, bo tem się zajmuje mój sekretarz — odpowiedział niedbale Endelman.
 — Patrz pan na ten obraz rodzajowy, to żywe prawie, to się rusza.
 — Bardzo ładne farby! — mruknął któryś.
 — I jeszcze ładniejszy kapitał, co?
 — Ja, ja! same ramy do taki landszaft kosztuje drogo — mówił z powagą gruby Knaabe, ze znawstwem stukając cygarniczką w bronzowe ramy.
 — Przecież pana stać nawet i na złote, panie Knaabe; bo kogo stać na kapelusz, tego musi być stać i na głowę — zaśmiał się Grosglick, który zawsze prawie popierał swoje wywody porównaniami.
 — To jest genialne powiedzenie, panie Grosglick — zawołał Bernard, tłumiąc śmiech.
 — Mnie stać i na to — szepnął skromnie bankier.
 — Proszę panów, jeszcze jedna Madonna, to jest