Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 309.jpg

 — I liczy i dobrze pamięta.
 — Ach, jaki pan dobry! — wykrzyknęła i szybko urwała, przysłaniając twarz wachlarzem.
 Obrzucił ją spojrzeniem, pod którem rozczerwieniła się cała. Wyglądała dzisiaj bardzo ładnie w różowej jedwabnej sukni, upiętej białemi konwaliami; żółte jak marchew włosy, spięte w grecki węzeł, odsłaniały biały kark, pokryty niby puszkiem złotawym centkami piegów, które, gdy się rumieniła, zabiegały krwią; złote obrączki rzęs otaczające jej błękitne porcelanowe oczy opadły na źrenice i nieśmiały się podnieść na niego.
 — Bawi się pani dobrze? — zapytał poważnie, aby ją wyprowadzić z zakłopotania.
 — Nie... tak... proszę, niech pan usiądzie przy mnie.
 — Mama jest tutaj?
 — A, nie; mama nie lubi takich zebrań, bo, widzi pan, mama się musi krępować, a głównie to mama nie chce z żydówkami razem bywać — skończyła cicho, uśmiechając się za wachlarzem ze strusich piór.
 — A pani?
 — Mnie wszystko jedno, tylko że się ogromnie nudziłam z początku.
 — A teraz?
 — A teraz już nie. Jak tylko pana zobaczyłam, poczułam się swobodniejszą.
 — Dziękuję pani.
 Uśmiechnął się.
 — Czy powiedziałem co niewłaściwego? To już nic nie będę mówić, ani ust nie otworzę.
 — Przeciwko temu protestuję bardzo gorąco i energicznie.